Prolog

   Nie jest łatwo pokonać uzależnienie. Najgorzej jest wtedy, gdy inni starają ci siłą pomóc, a twój charakter nie może im na to pozwolić. Tak przynajmniej było w moim przypadku. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że mam problem. Jednak ja nie chciałam niczyjej pomocy. Kochałam swój nałóg, ponieważ pozwalał mojej osobie odbiegać od ideału. Nienawidziłam go jedynie za to, że przejawia się w tak obrzydliwej formie.
Od dziecka kazano mi być nieskazitelną. Jakby można kogokolwiek takim uczynić. Nie wierzyłam w ideały więc nie widziałam żadnego sensu w dążeniu, by się nim stać. Sama sugestia bym coś w sobie "naprawiła" sprawiała, iż każda komórka w moim ciele kazała mi psuć wspaniały obraz rodziny.
   Nałóg nie niszczył tylko mnie. Wpływał na wszystkich bliskich. Potrzebowałam tylko akceptacji. Niczego więcej. Jednak to było za wiele. Naciskali na mnie z każdej strony, mówiąc jaka powinnam być. To sprawiło, że potrzebowałam ucieczki. I wybrałam ją. Tę możliwie najgorszą. Kochałam zaskakiwać, dlatego nie próbowałam nawet ukryć tego co robię. Z satysfakcją patrzyłam na zawód wymalowany w oczach najbliższych. W końcu doprowadziłam do nieuniknionego. Pozbyli się mnie ze swojego życia.
Zaczęło się od szkół z internatem. Wyrzucali mnie z każdej po kolei, we wszystkich najdalszych stronach Polski. Ludzie już wtedy zaczęli zapominać, że ktoś taki jak ja w tak doskonałej rodzinie istniał. Potem przyszło uzależnienie i przyszedł odwyk. Długo się opierałam. Nie chciałam kończyć z nałogiem. Pragnęłam siebie niszczyć. Jednak moja taktyka nie sprawdzała się w ośrodku. Musiałam im pokazać, że wygrali. Musiałam udawać, że terapia działa, by wyjść na wolność.
   I udało mi się. Wypuścili mnie. Można by pomyśleć, że tutaj historia powinna się kończyć, ale tak naprawdę tutaj wszystko miało swój początek.
- Teraz masz czystą kartę- powiedział ojciec, gdy siedzieliśmy w samochodzie.- Możesz wszystko naprawić.
W mojej duszy rozszalało się piekło. Zacisnęłam pięści i wyklinałam go w myślach. Nie mogłam słuchać ich gadania. Kiedy zatrzymali się na stacji benzynowej w centrum miasta na moment zostałam sama. Mój wzrok zatrzymał się na torebce mamy i dostrzegłam swoją szansę. Uśmiechnęłam się po raz pierwszy tego dnia. To był mój bilet do wolności. W jednej sekundzie pojęłam czego tak naprawdę pragnęłam- zniknąć na zawsze z ich życia. Rozglądnęłam się za opiekunami i szybko dobrałam się do portfela. Wyciągnęłam z niego pokaźny plik banknotów i schowałam do torby. Nie mogłam zwlekać i wybiegłam z samochodu. Gnałam przez zatłoczone ulice, kierując się na dworzec. Myślałam, że zaraz stracę płuca, aczkolwiek nigdy nie czułam takiej satysfakcji. Wsiadłam do pierwszego pociągu, kierunek- Radom. W końcu to ja zaczęłam dyktować warunki. To ja dzierżyłam w rękach swój los.

***
Tradycyjnie rozdziały co sobotę :) Prolog różni się od wszystkich poprzednich, ale też historia ( mam nadzieję) będzie inna niż pozostałe ;)